Mijn 2020
Ik besefte mij dat ik mijn vorige blog helemaal niets over de Corona crisis geschreven heb. Misschien kwam het doordat ik dacht dat alles tegen de zomer wel weer achter de rug zou zijn. Maar nu we zo’n vijf maanden verder zijn we aan het begin van een nieuwe (gedeelte) lockdown staan, wilde ik in deze blogpost toch mijn eigen Corona tijdlijn een soort van vastleggen.
Hoe ik zonder ziek te zijn geweest, op mijn eigen manier de struggle met Corona tot nu toe beleefd heb.
Haat liefde
In de afgelopen maanden werden mijn gevoelens voor Corona heen en weer geslingerd tussen haat en liefde en rust en onrust. Corona bracht een vroege en een van de zonnigste lentes die ik mij kan herinneren. Vanaf het eerste moment dat Corona hier de kop op stak bleef de zon onafgebroken schijnen. Dat zorgde ervoor dat het er ondanks alles het niet zo somber uit zag en het iets makkelijker was om met de situatie te dealen.
Ik zal nooit vergeten dat ik op een van de eerste ochtenden van de lockdown heerlijk op mijn dakterras in de zon zat en genoot dat ik er voor het eerst de vogels kon horen fluiten. Maar dat in een voorheen zo levendige straat midden in de stad je nu bijna een speld op straat kon horen vallen, was tegelijkertijd ook heel triest.
Wat ik ook nooit zal vergeten is dat ik op Koningsdag langs het treinstation Holland Spoor liep en dat daar echt helemaal niemand was; verlaten doodstille perrons op wat normaal een van de drukste dagen van het jaar is. Dat was echt zo bizar en onwerkelijk! De foto’s die ik er maakte zouden zo de geschiedenisboeken in kunnen.
Hamsters
Boodschappen doen zal nooit meer hetzelfde zijn. Waar AH voorheen nog aanmoedigde om te komen hamsteren, dat was nu echt uit den boze! Die vrolijke familie hamsters was nergens meer te bekennen maar ondanks dat was de kans groot dat wanneer je buiten in de rij voor de supermarkt had staan wachten je uiteindelijk binnen alsnog lege schappen zou aantreffen.
Bedacht ik me voorheen altijd op de dag zelf pas wat ik wilde gaan eten, nu moest ik toch verder vooruit gaan denken. Mijn keukenkastjes waren voor het eerst sinds ik in de stad woon met een kleine voorraad gevuld. In maart bereikten we zelfs het dieptepunt dat je geluk had als je nog net een pak Euroshopper macaroni of een pak toiletrollen wist te bemachtigen.
Wie had zich dat ooit kunnen voorstellen hier in Nederland?
Stilte voor de storm
Op een gegeven moment besloten de eerste grote winkelketens zoals H&M en de Bijenkorf tijdelijk hun deuren te sluiten. Langzaam volgde de rest en met deze ‘intelligente lockdown’ was ineens de stad helemaal op slot. Overal hingen briefjes op de winkeldeuren en etalages met daarop dezelfde boodschap; stay home, stay safe. Zelfs nu ik dit zo schrijf eraan terugdenkend, kan ik mij die lege winkelstraten en terrassen nog amper voorstellen.
Die onheilspellende stilte was ook in de digitale winkelstraten merkbaar. Niet alleen de steden waren op slot, ook hielden mensen hun portemonnee eerst echt nog stevig gesloten. Ik sprak er nog over met andere online ondernemers en haalde er een soort troost uit dat ik niet de enige was waar de bestellingen tijdelijk uit bleven. Op dat moment was ik ook extra dankbaar voor de inkomsten van mijn bijbaan, niet alleen omdat ik voor geen enkele tegemoetkoming van de overheid in aanmerking kwam maar zeker ook omdat mijn bijbaan in de cultuursector is en het daar ook allemaal zo goed als plat lag.
In de tussentijd werkte ik in alle stilte achter de schermen aan mijn nieuwe website en huisstijl. Met in mijn achterhoofd dat er vast een moment zou komen dat mensen weer geld willen gaan uitgeven aan andere dingen dan alleen boodschappen en klus materiaal. En als dat moment ging komen, dan was ik er in ieder geval helemaal klaar voor.
Haagse mat
Ik weet nog dat Rutte op 6 mei tijdens een nieuwe persconferentie aankondigde dat vanaf 11 mei de kappers en schoonheidsspecialisten weer open mochten. Rutte was niet de enige die inmiddels zichtbaar een goede knipbeurt kon gebruiken, ook de rest van Den Haag leek een flinke Haagse mat en te hebben gekweekt. Want de wachtlijst bij mijn kapper voor een simpele knipbeurt was langer dan een maand. Tot die tijd omarmde ik mijn ‘just got out of bed coupe’ volledig.
Cheers
Op 1 juni was het eindelijk zover, weliswaar met veel omslachtige en vaak onduidelijke protocollen; maar de horeca mocht weer open! Dat leek zo fijn maar het was vooral op het begin ook erg ingewikkeld. Alle spontaniteit was er meteen ook vanaf; want moest je nou vooraf reserveren voor een plekje op het terras, hoe gaan ze eten en drankjes uitgeven op anderhalve meter afstand? Mag je bij vrienden aanschuiven als je die verderop ziet zitten en hoe lang mag je überhaupt blijven zitten?
Wachtend in de rij voor het terras, besefte ik me dat wat ik daar op de Grote Markt weer terug hoopte te vinden echt niet meer zou gaan vinden. Die zorgeloze lange zomerdagen met eindeloos veel ‘GM bakkies’ waar iedereen gedurende de dag gezellig aanschoof, zijn (voorlopig) voorbij. ‘Ons bankje’ was er trouwens toch ook weg, die had plaats moeten maken voor een anderhalve meter breed looppad.
Recharge
Sommige dingen gingen in de loop van de tijd een soort van wennen, nieuwe gewoontes die eigenlijk helemaal niet gewoon zijn. Maar wat na al die maanden nog steeds niet went is de volledige lockdown van muziekevenementen en het nachtleven. Naast het feit dat dit er hard inhakt bij mijn vriend, doordat het grootse gedeelte van zijn werkzaamheden stil zijn komen te liggen. Ook onze nachtelijke avonturen in een vreemde stad, onze gedeelde liefde voor de muziek, de artiesten en alles eromheen, zijn een groot gemis. En hoewel ik de afgelopen weekenden toch een paar keer heb weten te winnen tijdens een spelletjes avond, dat geluksgevoel is toch niet helemaal dezelfde…
Want er is voor mij niets vergelijkbaars met de pure extase die ik krijg wanneer ik tijdens een dj-set de bas van de muziek tot diep in elke cel van mijn lichaam voel. Het is die uitlaatklep om even echt helemaal leeg te gaan waardoor ik mijzelf juist weer helemaal op en her kan laden!
Gewoon
Ik weet natuurlijk dat er veel ergere dingen zijn dan en geen drankjes meer te kunnen doen (met net zoveel vrienden als je maar wilt), niet meer naar feestjes te kunnen of niet meer te mogen/kunnen dansen en te juichen van enthousiasme.
Ik ben dankbaar dat ik en de mensen om mij heen gezond zijn. En natuurlijk vind ik het erg dat er mensen zijn die wel ziek worden door het virus.
Maar ik kan echt niet wachten op de dag dat de mondkapjes uit het straatbeeld verdwenen zijn en je weer gewoon naar mensen zou kunnen lachen; spontaan en hardop. Dat de anderhalve meter afstand tot het verleden behoort en je weer gewoon je familie en vrienden ongevraagd een dikke knuffel kunt geven.
Gewoon omdat het kan én omdat dat normaal is.
Liefs,
Melina